Ben zo terug

Onheil en rampspoed!

Een

enorme

explosie

blies mij

mijn huis uit

en gooide

de deur dicht

in mijn gezicht.


Ik lag buiten en hoorde het razen van vuur in het huis. Ik wankelde het tuinpad af, terwijl binnenskamers alles tot aan de laatste lap kleding en laatste snipper dagboek tot kool werd verteerd. Alles weg: cd's, computer, boeken, kleine sneakerverzameling, meubels, hifiset, tekeningen en gedichten, skateboard. Niet eens zoveel dus. Dat kon ik wel missen.

Ik liep de straat uit en de rook kwam achter mij aan; de geest van mijn bezittingen voegde zich weer bij mij, heerlijk. De geur van verbrande cd's deed me goed. Ik mocht verdomme blij zijn dat ik nog leefde, ook al werd ik ontheemd. Ik had de rook van verbrand plastic in mijn longen en dat terwijl ik niet eens mijn eigen methylamfetamine kon koken.

Schijnbaar mixte mijn shakestyle vorm van fusion cooking niet lekker met de gebruikelijke chemicaliën die benodigd zijn voor crystal meth, of jabba, ice, glass, crank, Tina, of hoe je het maar noemt. Voor mijzelf was dat geen verrassing, alhoewel ik vermoed dat de buren geen idee hadden tot aan die orgastische dreun van woedende atomen. Volgens mij zijn zij nou ook hun huis kwijt.

:(

Slechte ideeën en toch doen; eigenlijk is dat niet mijn stijl. Zou ik nooit doen. Toch benoem ik het even dat mensen niet denken dat ik niet denk. Dat ik niet voldoende inspiratie zou hebben, ofzo. Dat is namelijk pertinent onwaar, ik barst namelijk van de kutideeën. Ik zou er zo... *hier zweef ik even weg* ...nou ja, een hele hoop dus.

Maar goed. Die kutideeën moet je ook koesteren, dat weet ik ook wel, in een warme omhelzing of beter nog: onder de hitte van je billen tussen het prikkende stro. Daar waar gebroed wordt en zwakke gedachtes plots een heldere krans krijgen. Gehandicapte, zielige wezentjes die tot prachtige cherubijntjes kristalliseren. Ja zo lust ik ze ook wel! Oh, mijn god, daar ga ik weer!

Daarna voel ik me echter wat uitgekristalliseerd, wat leeg zelfs. En wat dan? Het van me af typen of een pijp roken met een chemische substantie die ter plekke een betere videokaart op je netvlies monteert en je processer tien keer versnelt? Jaah, jaah! Jaja, want als je daar eenmaal aan begint DAN IS DAT HET BEGIN VAN HET EINDE! En als ik nou moet kiezen waar ik kapot aan wil gaan, lijkt dat me toch best wel een aardige optie. Lekker gek. De dood komt toch wel. De dood is slechts een kleine prijs die je betaalt om niet eeuwig te hoeven leven.

Het is in ieder geval mijn geloof dat het moet kunnen. Lekker gek doen tot de dood er op volgt. Het is mijn godsdienst die ik zo vrij ben om aan te hangen. Ook al geloof ik het maar met één heel hart. Het is dus helemaal niet de cultuur van ons, die mijne. Hier in Nederland verkopen we namelijk weer heel andere rotzooi, ook leuk, maar geen crank. Stelletje aardappeleters hier. Dat is dan wèl weer te Amerikaans zeker. Een McDonalds op iedere straathoek, maar geen patatje meth te bekennen. Misschien dat de markt nog een keer aantrekt, maar ik zou niet weten hoe. Voorlopig hou ik het zelf maar bij éénpansgerechten. Nou ja, download deze pagina maar op je computer. Kun je het thuis nog even op je gemak nalezen. Doe ik dat ook.

p.s.

Weet iemand wat het enkelvoud van chemicaliën is? Ik kan het effe niet vinden.

Jodie Foster (2)

Het gaat op zich wel. Jammer dat de zon onder is, maar zo nu en dan steekt er een briesje op. Die kou is een genot in duizendvoud, zodra het went. Eigenlijk had ik mijn jasje mee moeten nemen, vooral ook omdat mijn shag daar in zit. Maar goed. Nu sta ik hier al weer te denken over orgastische angst en hoe daar een slaatje uit te slaan...

"trees in the wind! trees in the wind!"

Jodie Foster (1)

Badeend

terwijl ik me afvraag
na een half uur meditatie
waarom ik het nu pas zie
dat mooie blauw van je muur

vind ik in schimmel terug
dat het precies genoeg was
om exact te ervaren
hoe het iets teveel werd

en ik wens
dat ik slechts sokken draag
in diezelfde kleur
omdat het zo mooi staat

bij mijn blonde haar
zodra het droogt

Fisher King

"...en als je, zoals hij daar, in jezelf praat, hoe gek is dat dan? Iedereen praat wel eens in zichzelf. Sommigen nu eenmaal luider dan jij, met je makkelijke oordelen. Bepaalde gedachten zijn namelijk erg veeleisend, daar moet onmiddellijk mee gedeald worden. Ja hoe? Hoe? Die gedachten zijn zwaar. Als een goudvis in een te krappe kom draaien ze cirkeltjes. En uiteindelijk draaien ze diepe groeven in je hersenen. Ze kunnen zelfs niet meer boven die groeven uit kijken, zo diep zijn ze erin gedraaid. Dus wat doe je dan? Je drinkt eens een biertje, je drinkt eens wat meer, lekker die vissen het ruime sop bieden... Tevens uitermate handig om die dagelijks binnendringende, bovenmatig veel aandacht vragende gang van zaken om je heen een paar toontjes lager te zetten. Men dempt de irrelevante wereld, als het ware. Alsof het zo gezond is alles zomaar naar binnen te laten stromen. Je hoofd is geen open riool, of wel dan? Nou dan, weg ermee. Input is invloed. Met open ogen, oren en neus ben je wat dat betreft nooit nuchter. Ik nu ook niet, ik ben zwaar bedwelmd door o.a. jou, met je anonieme vraaghoofd. Ik zou misschien ook liever dronken zijn nu. Nou ja, dronken is ook niet alles, maar stoned dan. Of stoned, stoned... hè verdomme! Je snapt het toch wel? Gewoon lekker een paar filtertjes over de werkelijkheid. Out with the input and in with the output. Ja toch? En dan stroomt er wel eens wat tekst naar buiten. Tja, boeie. Doodnormale, gevocaliseerde gedachten. En als ze grappig zijn, mag je daar gerust bij lachen. Niks mis mee. Dan heb je een van binnen-naar-buiten-pretje; ruimt alleen maar op, lekker mentaal purgeren en als je...

Sorry. Sprak ik hardop? O.


Kutkutkutkutkutkutkutkut."

Size Queen

Even kijken hoor. Ja, heerlijk. En nu van een meter afstand. Ja, ook. Helemaal te gek. Jammer dat ik de waarde lezer van sommige dingen geen deelgenoot kan maken. Ik krijg het met geen mogelijkheid op uw beeldscherm. Sorry, wacht even. De bel gaat.

Jezus! Wat is dat toch? Waarom?!? Dat ik de bezorger niet met weledelgestrenge heer hoef aan te spreken is ergens nog wel logisch, maar dat ze G! V! D! een maximum qua opleidingsniveau instellen bij de Chinees hier is toch fokking-niet-normaal? Nee echt, ze kijken me stuk voor stuk aan alsof ze net hun achternaam zijn vergeten en ze houden mijn bestelling vast alsof het een draagbaar zwart gat is: Wat? Is dit voor jou? Ehh.. moet je ook nog iets betalen ofzo? Bij bestellingen van de Chinees geef ik nooit fooi. Nee, ik weiger simpelweg nog langer op mijn wisselgeld te wachten.

Eerlijk is eerlijk, ik ben zelf niet alijd de slimste, maar mijn IQ is nog niet zo laag dat het de eetlust bederft. Sterker nog, bij de laatste BNN IQ-test scoorde ik even hoog als Terror Jaap, dus daar ga je al.

Waar was ik? Oh ja. Groot. Het kan bij mij niet groot genoeg zijn. Mocht ik in een parallel universum géén pesthekel aan auto's hebben dan zou ik in dezelfde hummer als Schwarzenegger rondtuffen. Waarom ik in dit universum echter nooit Mister Universe ben geworden is dan ook een volkomen raadsel. Ik doe echt mijn best.

Maar goed. Grote dingen zijn mooi. Twintig inch, voor minder doe ik het niet. Is dit trouwens niet weer een fantastisch stukje? Fokking-niet-normaal, hoe mooi dit er weer uitziet!

Vredesduivel

x

Troepen terug

Regent het bij jou ook? Bij mij wel.

Ik had zojuist een test voor mijn zomerjas: kan ie tegen een buitje? Nou, dat ging best goed, maar dat doet er helemaal niet meer toe. Want toen ik bij de pinautomaat aankwam bleek er een hoop mensen en niet eens een hele rij geldeisers te staan. Nee, er stonden antioorlog demonstranten te schuilen voor de regen. Bij de Waagh, ja. Een prima schuilplaats en toch zo goed zichtbaar voor het winkelend publiek. En eentje had een bord waarop stond "troepen terug". En een paar anderen hielden een spandoek met een fraai regenboogpatroon omhoog. Daar stond op geschreven "PACE". Pace, dat betekent tempo in het Engels. Dus eigenlijk bedoelden ze maar te zeggen: troepen terug en een beetje tempo graag. Voorwaarts mars!

Daardoor ben ik zelf ook een beetje gaan denken over oorlog of vrede. Vrede, waar best een keertje 'te' voor mag staan, waar in stilte om gebeden mag worden, die glimlachende stilte, naar binnen gekeerd met je geesteskracht, langs alle vitale organen en meer, die zo vol is, omdat het openstaat voor alles. Dat stuk koek eigenlijk, dat grote stuk ontbijtkoek, een koekatmosfeer als het ware, waarin je kunt ademen.

Op de een of andere manier maakt vrede heel veel in mij los, als ik erover nadenk.

Want wie kan echt met een rein geweten zeggen van "Ja! Waar ik kom, breng ik vrede. En waar geen vrede is, zal ik komen. Want ik, voorwaar, breng u rust, veiligheid, opbouwwerkzaamheden en medicijnen. Opdat u de vrede kunt ervaren en in stilte kunt verkeren."

Dat doet dus de soldaat of ook wel de militair.

Nou was ik vorige week al lyrisch over het opperbevelhebberschap; die soldaat bestaat toch ook. Eigenlijk. Dat is helemaal geen groot of klein getal op papier of beeldscherm dat binnen de marges een bedrijfsongeval krijgt. Nee, dat is er steeds weer één. Eén man. Eén vrouw. Dood, terwijl ze met open handen en naakte ogen de tiran tegemoet treden. Gekleed in slechts een dik stuk doek ter bescherming tegen de zandstorm, een nieuwe zomerjas tegen de regen.

Oh, ik ben zo blij dat de dienstplicht is afgeschaft. Want hoe kun je zoiets nou verplichten? Die goedheid, welke alleen vanuit een diepe innerlijke stilte kan ontstaan. En die sommige mensen nu eenmaal willen delen. Nee, het zijn stuk voor stuk helden en niks niet professionals. Natte helden, bange helden, rijke helden en dode helden. Hangt er trouwens ook een beetje vanaf voor welke partij je bent, maar toch... helden. En een beetje oorlog zo nu en dan.

Oorlog blijft hoe dan ook beter dan een atoombom. Want als je een atoombom erop gooit dan is er wel vrede, maar niemand kan die ervaren. Dus dan is die er ook niet.